An vardı, san vardı
Onlar da yitip gitti
Yahut ben yitirdim
Yüzlerce sima vardı, vardı biliyorum
Beyhude gelip beyhude gitse de
Vardı biliyorum
Ilık akşamlar vardı ve sıcak akşamlar
Soğuk olan sabahlardı
Aydınlıktan korkar mıydım yoksa, sabahtan...
Güneş parlayınca ben sönerdim
Güneş sönünce 'ben'imin hodri meydanında
Elbette karanlığı severdim
Güneş sönünce ruhum parlardı
Ruhum sönünce güneş
Gel gör ki şimdileri güneşle bir parlıyor ruhum
Buğu yok, bulut yok
Yağmuru da gözyaşım tüketti
Artık zoraki güneş
İlle de güneş
İstemesem de sızar karanlık odama.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder