Feryat

Tırnaklarımla kazıdım
Ben çekip aldım iyi kötü ne varsa sahip olduğum
Yıprandım
Kırdım kabuklarımı
Ayazda çırılçıplak kaldım
Yeni tatmışken sonsuzluğunu gökyüzünün
En zirvede avlandım.
Kırıldı kanadım,
Kanadım.

Kendi yaralarımı sardım
Çabaladım ama
Çıkamadım sabaha
Kahpe güneş
Doğmadı benim için
Ve sönük yıldızın ışığı yetmedi
Bezdim yaşamaktan yarı karanlıkta
Oysa tırnaklarımla kazıdım aydınlığı
Nerden bulaştı ellerime karanlık
Yüzüme, gözüme
Dilime de
Bezdim

Gittim
Sorumsuzca
Ne var ki sonumun tokadıyla
Kendime geldim
Ya da kendimden gittim
Sonumun tokadıyla sonuma gittim.

Yittim
Gözlerinin buğusunda
O en deli sevdiğimin
Aşladım ardından
Koştum
Ama yetişmek istemedim
Kaç yazardı, yitiktim
Dilim dönmedi
Gözüm görmedi
İşitmedi kulaklarım
O en deli sevdiğimin acısını ben
Ve sönük yıldızımı
En derinime sakladım

Öldüm
Mutlu sonu vurmadı talih
İyileşti derken yaralarım.

Öldüm
Feryadında kimsesizliğimin
Ve içime döndüm
Nefessiz kaldım titrek mumdan beter
Alevin niye titrediğini nefessiz kalınca
İçim yanınca
Anladım.