Nazar

Aşk ağlatır
Dert söyletirmiş
Derdine ağlama sevgilim
Aşkını söyleme

Söyleme duymasın kimse
Beni sevdiğini bilmesinler
Yüreği loş, gönlü sarhoş
Kadehi boştur desinler

Ben nazardan korkarım
Aşkımızı kem gözlerden köşe bucak saklarım
Sen yeter ki söyleme, sus
Gözlerime bak
Ben anlarım.

Aşk ağlatır,
Dert söyletirmiş
Aşkını söyleme sevgilim
Aşk, dert olmasın

Sus, duymasın kimse
Bilmesin
Hissetmesin
Ben nazardan korkarım
Sen gözlerime bak
Ben anlarım.

Annem

Doğduğum günmüş
Öldüğün gün
Gençliğin sönmüş
Başlamış sürgün

Ah benim canım annem
Bilsen ne acı dillerin var
Boşuna ben ne desem
Ellerin olmaz bana yar

Oysa ellerim nasıl arar seni
Titrer ürperir bulamayınca
Durma annem hadi sar beni
Ruhum çözülür gözün dolunca

İncitme beni annem ne olur
Kimim var senden başka
Sitemlerin içime dert olur
Kanar mıyım ben başka aşka

Gün terk eder gece sızar yatağıma
Geldiği yeri özler bedenim
Sen gelince karanlık sokaklarıma
Sıcağında gecemi sabah ederim

Bilirim ölüm görünür inceden
Ben köşede sessiz ağlarım
Dilinden dökülen son heceden
Acının düğümünü bağlarım

Gün sayarım yana yakıla
Loş şehirlerde kokundan uzak
Kim derdi ki hasretle sıla
Yüreği sızlatan sinsi tuzak

Annem bensiz gitme ölüme bile
Kalbim sıkışır dayanamam
Gitme de benden ne dilersen dile
Yokluğunda yanamam

Gül yüzlüm, bal gülüşlüm
Senden arta kalan benle
Ben benden süzülürüm
Gelirim sonsuzluğa senle

Ah benim canım annem
Gül yüzlüm bal gülüşlüm
Güzelim
Bitanem.

Semada

 Sessizlik
 İçimi kemirir
 Sonra sen gelirsin

 Sessizlik seni görür
 Sana yürür
 Sana dokunur
 Sana çarpar
 Sende durur

 Sen susarsın
 Sessizliğin yüzüne aksi susmaz
 Dilin dönmeden nağmeler uçuşur

 Dilin dönmeden başım döner
 Serçe gibi çırpınırım
 Öylece bana bakarsın
 Bense artık görmez olurum.

 Sen gidersin
 Sessizlik senle gider
 Sessizlik, bana bıraktığın
 Onu da çok geçmeden alırsın

 Her şeyi al
 Bir beni bırak bana

 Son geceni savur dünya
 Bu gece ırak diyarlardan döndüm içime
 Semada kalmadı benim gibisi
 Zaten yoktu, olamazdı

 Bir benim var benim
 Sessizliğim bile yok
 Zaten yoktu, olamazdı

Senin olan hiçbir şey,
Bir an dahi benim olmadı.

 Ben
 Yalnız ben.
 Ne güzel,
 Doğduğum gibi ölmek
 Tüm çıplaklığımla.

İlle de Güneş

Ne şiir kaldı öteden, ne şarkı türkü

An vardı, san vardı

Onlar da yitip gitti

Yahut ben yitirdim

Yüzlerce sima vardı, vardı biliyorum

Beyhude gelip beyhude gitse de

Vardı biliyorum

Ilık akşamlar vardı ve sıcak akşamlar

Soğuk olan sabahlardı

Aydınlıktan korkar mıydım yoksa, sabahtan...

Güneş parlayınca ben sönerdim

Güneş sönünce 'ben'imin hodri meydanında

Elbette karanlığı severdim

Güneş sönünce ruhum parlardı

Ruhum sönünce güneş

Gel gör ki şimdileri güneşle bir parlıyor ruhum

Buğu yok, bulut yok

Yağmuru da gözyaşım tüketti

Artık zoraki güneş

İlle de güneş

İstemesem de sızar karanlık odama.

Çocuk

Sal sallanırdı
Mis gibi kokardı
Yüreğimin içi ve yosun
Gözlerime bakardı biçare çocuk
Yorgun, perperişan karşımdaydı

Elimi tuttu
Dur, kimsin, nesin?
Sessizlik...
Ağlamaklıydı

Deniz dalgalanırdı
Sarhoş bedenimi bulamazdı ruhum
Oysa çılgınca arardı
Açık saçık uçuk kaçık ruhum
Ürperirdi bazen
Dönüp dururdu belki dünya kadar,
Belki fazla...
Bulamamacasına aradığını

Gül rengi mahzeni pembeleşirdi
Tozpembeyi vurdu sonunda
Gece de on ikiyi
Bu en garip on ikiydi
Ondurmaz on iki
Kimseyi ondurmadı.

Lakin ruhum bedenimi bulur gibiydi
Yorgun perperişan karşısındaydı bedenimin
Biçare gözlerime bakıyordu, elimi tuttu.

Geçmiş Ola

Sıkıldıysan bu yalan dünyadan
Yorulduysan bu boğucu maratondan

Gözlerin görmez,
Kulakların duymaz
Kalbin hissetmez olduysa

Zambak kokusunu alamıyorsa burnun
Bükülüyorsa olur olmaz yere boynun
Açılıyorsa her gelene koynun
Son demine kadar tükenmişse varın yoğun
Çıkmaza girmişse her yolun

Arapsaçına dönmüşse güzelim hayatın
Tadına varamıyorsan bu eşsiz sanatın
Yoksa bir emelin, muradın

Sıkıldıysan bu yalan dünyadan,
Yorulduysan bu boğucu maratondan
Derin bir nefes al
Yapacak hiçbir şey yok
Geçmiş ola.

Eskiden

Eskiden
Eskilerden
Eskicilerden
Farklı san kendini
Hayatın sandığından daha sıradan
Ve eskisin olmak istemediğin kadar
Eskisin gelmiş geçmiş tüm mezarlıklar kadar
Dahası an be an ölmektesin
Ölüm anlık değil anla
Eskiden olduğu gibi
An be an ölmektesin!
Eskiler gibi
Sen sen ol korkma ölümden
Ölüm anında korku ne kadar da ahmakça.

Tüm Renklerim

Sevgilimsin
Bütün renklerimsin
Canımsın
Hayatımsın

Mavimsin
En güzel rüyam
İlk uçurtmam
En içten duamsın
Özgürlüğüm, sonsuzluğum
Yolumsun

Sarımsın
Göz kamaştıran ışığım
Sıcağımsın
Kader ağımsın
Bana yazılmışsın
Sevgilim iyi ki varsın

Kırmızımsın
Kanımı kaynatan sıcağım,
Tenimi donduran ayazımsın
Yazımsın, kışımsın
En coşkulu şarkım, gitarım, sazımsın.

Pembemsin
Sevgi ve şefkatin rengi,
Kalbimsin.
Çocuk saflığıyla aşkı
Yüreğime işleyensin
Bitanemsin.

Turuncumsun
Ağustos sıcağında iftar vakti suyumsun
Gözlerimi yanında güvenle yumduğum,
Gençliğim, enerjiyi bulduğumsun.
Soyumsun.

Yeşilimsin
Elimı sımsıkı kavrayan eldivenim
Çevrem, ailem, yarimsin.
İçime çektiğim nefesim,
Atmosferim, cennetimsin.

Beyazımsın
Beyaz atlı prensim,
İlk ve son gelinligimsin
Sevgilimm
Sen benim her şeyimsin.

İstanbul

Soğuk

Karanlık

Eminönü iskelesinden vapura bindim

Bedenim vapurda

Ruhumu bilmiyorum

Gece son yıldızını da yitirdi

Gökyüzü denizden farksız

Ay daha sinsi parlamaya başladı

Yalnızlığından ve ahmaklığından habersiz

Görmezden geldim

Yağmur

Tıpır tıpır

Su, suya...

Tesadüf olmayan bir melodi

Yağmur bana serenatta

Duymazdan geldim

Dünü ve bugünü sorumsuzca tükettim

Nerdeler?

Dünlerim kimlerin yarını?

Yarınlarım kimlerin dünü?

Bilmezden geldim

Boş ver

Sana geldim

Dol ciğerlerime İstanbul

Buram buram sen kokmaya geldim

Büyük şehirsin ya hani

Nicelerini yuttun ya

Yut beni de

Hapset ruhumu

Hapset Dolmabahçe'nin yosun tutan saatinin yelkovanına

Beşiktaş'ta koca çınarın savrulan yaprağına

Süleymaniye'de simit satan çocuğun tozlu tezgahına

Eminönü'nde balık tutan ihtiyarın oltasına

Hapset

Dalgalarla mekik dokuyan şu yorgun vapurun rotasına

Tan vakti Sultanahmet'te ezanın yankısına

Gökte özgürlük aşkıyla süzülen martının kanadına hapset

Beni özgürlüğüne hapset İstanbul

Ben esirin olayım

Özgürlük sana özgü.

Of the Inequality That is Between Us

     Plutarch says somewhere that he does not find so much difference between one animal and another as he does between one man and another. Montaigne goes further and says that ‘there is more distance from a given man to a given man than from to a given man to a given animal’. I agree with him and find Plutarch’s comment very monotonous. Humans are complicated, difficult to understand and analyze since all people are created differently. Therefore we do not expect them to be equal in any way although all people’s fate is rotating between birth and death.

     If equality was that much easy to create, we can say that it would not be too significant all around the world. Let’s go from general to specific to figure it out. Do not think about other livings, ignore them for a second. Assume that we humans are alone in this planet. Moreover, only think about the people around you. You are there together with those people at the same time period, in the same place and probably for the same purpose. There may exist even more common points than we guess but despite all the common points between you and the people around you, still can we talk about any kind of equality? Not really. While it is possible for every human to have a unique finger, tongue and retina print, it seems also possible to say there is no people who are equal to each other, even the twins because of the differences between humans caused by genetic and environmental factors. Of course there are some similarities between humans but interestingly, they also help people be more different than each other. Just with an easy mathematical operation, I see that the different combinations of differences and similarities between humans create much more differences and that establishes a ground for huge inequalities.

     Every human has different ideas, thoughts and attitudes. Even if sometimes they have the possibility to be similar, they are not totally same when we ‘see the big picture’ because the links between ideas and the process creating them vary depending on the conditions. 2 people may have same thought about the same circumstance, which does not mean that they think in the same way since they did not have the same thought at the same time and under the same condition. Moreover, things constantly change, I am not the girl who I was a few second ago because I add some value to myself by writing a couple of sentences. Just like Heraclitus said, everything is constantly changing, nothing remains same.

         You could not step twice into the same river; for other waters are ever flowing on to you.

                                                                                             HERAKLITUS

     Things change and people who have already been different than each other become more different as the time goes. It is meaningless to believe in that universal laws for all livings create a fair atmosphere and make all the livings equal to each other. It actually increases the inequality. Let me explain you why with the help of one of my experiences a few years ago. I remember joining a training program to teach blind people how to live better and more independently. Beside practical education, we had some heated debates on equality. They were always saying that we are equal, we are all humans, does not matter we do see or not. We want neither positive nor negative discrimination. Then I realized there is something wrong with their point of view. Beside the fact that we are not equal, equality does not help them live better. It is just a matter of honor.  What they need is actually not equality but opportunity to be equal. It was a contradiction in terms, they cited the result as a reason, I mean they believed what they need was equality, instead it was opportunity for equality. First of all I wanted them to accept that we are not equal, I took the risk of breaking hearts, hurting someone’s emotions but I wanted them to accept it for at least once and suffer no more psychological pain in their future lives. Thankfully, people knew that my aim was not to humiliate anyone,  I was just realistic, and trying to help blinds. However, blinds kept their demand to be seen equal to the people able to see, which had no meaning in real life. I asked them: If you are equal to a person who is able to see, then what is the meaning of equality of opportunity? and kept talking: If you are equal to me, leave your walking stick, hold that book and read it, freely walk in the traffic, enter to my school, take the exams without someone reading you the questions. Our aim here is to make blinds equal to seeing people in terms of opportunity, because we are not able to change the reality, we cannot totally change the way God created us, we can only touch people to make it up for it by giving opportunities to minimize the inequality among people. Come on, the reason for me to be here is to make people live under more equal conditions. If we were equal, why would I be here? When you internalize the reality, it will make you even stronger. So please, tell me we are not equal so that we try to change it.

     “The truth is cruel, but it can be loved, and it makes free those who have loved it.”

                                                                            GEORGE SANTAYANA

     So the duty of the government is not to offer same service or procedure  for everyone but to distribute opportunities equally so that the citizens live equally. It is valid for the law system. An effective law system should not judge people depending on their actions. Similar offences can be committed by 2 totally different people and it seems highly unfair to give them same punishment firstly because people are different, secondly because the time, place and conditions are different when people commit the offence. That is why law system in Turkey fails most of the time. The borders of the laws are certain and very detailed. You look at the guilty and the crime and after you check the laws, match them in the most appropriate way and hit guilty with punishment, no questions asked. That is not fair, but also it is another big topic that I should not touch for now.

     All those are about the inequality among humans. Now, it is time to go to general from specific to make sure that we are still on the right path. Let’s include other livings in our equality circle. In my opinion, concept of humanity makes the equality among livings inevitably impossible. It is neither wisdom and inspiration nor the ability of empathy that separates humans from others because developing science and technology bravely show us the existence of some animals more capable of thinking, learning, establishing empathy. Actually, the thing creating the difference is inner conscience. I am still astonished how this kind of inner mechanism discovered and how it can be the basis of daily behaviors of humans. It warns people when they stray from their intended path, it tells them what to do and not to do: “Stop! Do not do it!” Sometimes we cannot hear her enough and as a result we do something unethical. We think it is Okey, but after a while, it starts hurting us. Next time, we never do it again since inner conscience keeps the regret inside of us fresh all the time. I guess it is mere inner conscience that gives our world resistance against all the evils until today. I cannot imagine our planet with the people lack of inner conscience. People with high inner conscience are absolute need for now and for the future generations.

     On some positions, Cowardice asks the question, "Is it safe?" Expediency asks the question, "Is it politic?" And Vanity comes along and asks the question, "Is it popular?" But Conscience asks the question "Is it right?" And there comes a time when one must take a position that is neither safe, nor politic, nor popular, but he must do it because Conscience tells him it is right. I believe today that there is a need for all people of good will to come together with a massive act of conscience and say in the words of the old Negro spiritual, "We ain't goin' study war no more." This is the challenge facing modern man.

                                                                              MARTIN LUTHER KING

     Let me prove the trueness of my point in terms of linguistic sciences. Language has been developing as people use it. When people could not say what they mean by words, they came up with new ones to explain their emotions and so languages developed. Think about the adjectives used for people and think about the ones assigned to other livings since adjectives mainly imply the differences. You will then see that almost all adjectives are used for humans which proves the differences between is much more than the differences between others. It also shows humans are more likely to be unequal as their nature required because they are too complicated. Hayakawa, my Canadian-born American brother, also an English professor, served as president of San Francisco State University says that:

     Such complicated and apparently unnecessary behavior leads philosophers, both amateur and professional, to ask over and over again, "Why can't human beings live simply and naturally?" Often the complexity of human life makes us look enviously at the relative simplicity of such lives as dogs and cats lead. But the symbolic process, which makes possible the absurdities of human conduct, also makes possible language and therefore all the human achievements dependent upon language[…] A better solution is to understand the symbolic process so that instead of being its victims we become, to some degree at least, its masters.

                                                 SAMUEL ICHIYE HAYAKAWA

I appreciate the way he thinks and writes. There is no word to add his explanation of the complexity of human behaviors. I did not see Plato has explained the complexity of humans in his Utopia, he seems like he ignored it. But anyway, I worked it out.

                                      These things reflect the owners mind. Bad for the man

                                      Who cannot use them, they are good for him who can.

                                                                                  TERENCE

Feryat

Tırnaklarımla kazıdım
Ben çekip aldım iyi kötü ne varsa sahip olduğum
Yıprandım
Kırdım kabuklarımı
Ayazda çırılçıplak kaldım
Yeni tatmışken sonsuzluğunu gökyüzünün
En zirvede avlandım.
Kırıldı kanadım,
Kanadım.

Kendi yaralarımı sardım
Çabaladım ama
Çıkamadım sabaha
Kahpe güneş
Doğmadı benim için
Ve sönük yıldızın ışığı yetmedi
Bezdim yaşamaktan yarı karanlıkta
Oysa tırnaklarımla kazıdım aydınlığı
Nerden bulaştı ellerime karanlık
Yüzüme, gözüme
Dilime de
Bezdim

Gittim
Sorumsuzca
Ne var ki sonumun tokadıyla
Kendime geldim
Ya da kendimden gittim
Sonumun tokadıyla sonuma gittim.

Yittim
Gözlerinin buğusunda
O en deli sevdiğimin
Aşladım ardından
Koştum
Ama yetişmek istemedim
Kaç yazardı, yitiktim
Dilim dönmedi
Gözüm görmedi
İşitmedi kulaklarım
O en deli sevdiğimin acısını ben
Ve sönük yıldızımı
En derinime sakladım

Öldüm
Mutlu sonu vurmadı talih
İyileşti derken yaralarım.

Öldüm
Feryadında kimsesizliğimin
Ve içime döndüm
Nefessiz kaldım titrek mumdan beter
Alevin niye titrediğini nefessiz kalınca
İçim yanınca
Anladım.

Arayış

Arayıştır bu
Sevgiliyi bulmak adına
Gözle görülmez lakin,
En keskin, en sert,
En somut halinde yankı bulur varlığın.

Yer ve zaman kaygısı beyhudedir
Tek esas vardır bu yolculukta
Her insan sonsuz kere yola koyulabilir
Sevgiliyi aramak uzere.
Kalbi attığı müddetçe.

Tüm kapılar ardına dek açıktır
Tüm arayışlar murada erer
Tüm yollar sevgiliye çıkar
Yeter ki insan yola çıksın.

Yeter ki yola çıksın
Yeter ki insan çıksın
Yeter ki insan yola çıksın

O insan ki,
Günden güne kirlenir
Hasdamarlarını kurutur
Kendi yaşam kaynaklarının

Fakirleşir zenginlik hevesinde
Sahip olmadıklarını elde etmek uğruna
Elindekini de kaybeder
Küflenir neyi varsa
Ta içinde.
Keşke insan elindekiyle yetinse.

Kalabalıklaşır yalnızlığında,
İçindeki düşmana ateş açarken
Yufka yüreğine isabet eder
En güçlü silahları
Kendi masumiyetini nişan alır insan
İstemeden, gözleri kapalı.

İnsan...
Kalp kırar, ah alır
Zalimken mazlumu oynar
Ne var ki mazluma ettiğini
Misliyle bulur
Son perdede çıkar mazlumun ahı
Aheste aheste

İnsan
Aklında binbir tilki
Kurnazlık senaryoları yazar
Sonra kendi oyununun
Oyuncağı olur.

Ekmeği aslanın ağzından alayım derken
Karın tokluğuna,
Elini aslana kaptırır
Yaşam kavgasında
Elsiz kalınca da
Sımsıkı tutunmak zor hayata

Dilini kullanmaz insan
Kullanılmayan organ körelirmiş ya
Günden güne eriyip gider dili
Boğazında düğümlenir sonunda
Söyleyemedikleri.
İnsan çok ister de götüremez öteye
Ne mal ne mülk
Ama tüm söyleyemedikleri
Gırtlağına yapışır
Onunla gider.

Dinlemez insan
Bir çift sözü küpe etmez kulağına
Çünkü kulak küpeye hammaldır, söze değil
Duyan, kulağın değerini bilmez de dinlemez
Dinleyene Yaradan kulak vermemiştir de duyamaz
Ne talihsiz dengedir bu
Kulağı işitenin ruhu sağırdır
Ruhu işitenin kulağı.

Kör, sağır, dilsiz, kolsuz...
Göremez, duyamaz, konuşamaz, tutunamaz insan.
Yiter gider
Zifiri karanlıklarda
Tek başına.

Her yol sevgiliye çıkardı hani?
Her yol sevgiliye çıkar da
İnsan ne halde olur yolun sonunda,
Asıl sual budur.

Çünkü tüm arayışlar murada erer.
Tüm yollar sevgiliye çıkar.


Çünkü insan,
Yolun ta kendisidir.
İnsan,
Sevgilinin sevgilisidir.


Ne diyor Mevlana:
  ''Şu kapalı sözü anlarsan anlarsın her şeyi, neyi arıyorsan sen o'sun''

Ey insan,
Nasıl gitmek istersin sevgiliye?
İstemekten çekinme.
Çünkü sen nasıl istersen öyle gidersin
Ecele ve sevgiliye.